Tatry Zachodnie zimą, czyli o moich początkach zimowego chodzenia po wyższych górach i o tym, że jestem w górach wieśniakiem

Żyjąc w spowitym mgłą Krakowie (czy innym mieście) zazwyczaj zapomina się, że świat ponad chmurami wygląda zupełnie inaczej. A wystarczy wejść na Wołowiec.

Przez ostatnie 3 dni chodziłem sobie po Tatrach Zachodnich. Dlaczego? W ostatnie wakacje byłem w Gruzji, w tym także na Kaukazie. Tam zobaczyłem pięciotysięczny Kazbek i od razu stwierdziłem, że muszę go zdobyć. A ponieważ marzeń nie wypada tak zostawiać bez spełnienia, to zacząłem jakoś do jego spełnienia powolutku dążyć. Od czegoś trzeba zacząć - ja zacząłem od chodzenia po Tatrach Zachodnich zimą. No to zaczynamy: najpierw mapka - możecie zobaczyć np. tutaj. Potem będzie parę zdjęć i wrażeń ogólnych, a na końcu jakieś konkrety. I notka o wieśniactwie mym.

Pierwszego dnia zaplanowałem sobie Kończysty Wierch. Żeby wyruszyć możliwie wcześnie i zdążyć wrócić do schroniska za jasności wstałem w środku nocy aby wsiąść w pociąg relacji Warszawa Wschodnia - Zakopane. Jakby ktoś z szanownych Państwa nie wiedział co to jest pociąg to jest to taki środek transportu na który raczej liczyć nie można. Że na przykład dojedzie na czas, że przyjedzie w ogóle... W związku z tym jeżdżą takimi pociągami tacy frustraci i masochiści jak ja i potem narzekają w gazetach, radiu i telewizji tak, że aż trzeba odwoływać ministrów.

A więc pociąg spóźnił się ze swoim dojazdem do Krakowa pół godziny a w Zakopanem był prawie godzinę później niż było trzeba. Koniec końców ze schroniska na Polanie Chochołowskiej wyszedłem dopiero koło 10:30. Ruszyłem czerwonym szlakiem przez Dolinę Jarząbczą na Kończysty Wierch. Szlak to przyjemny i estetycznie sympatyczny. Pogodna była do prawdy idealna. Po drodze spotkałem dwóch chłopaków z Łodzi którzy przekonali mnie by pójść dalej na (no, nie przekonywali mnie jakoś strasznie, po prostu szli na) Starorobociański Wierch - najwyższy szczyt w okolicy. Muszę przyznać, że warto było. Widoki niebiańskie. A płatki owsiane z Kauflanda we wrzątku z cukrem nigdzie nie smakują tak dobrze jak na Starorobociańskim Wierchu. Serio!

Wracaliśmy prosto na południe zielonym szlakiem na Siwą Przełęcz przez Siwe Turnie, potem czarnym już w dół do schroniska. Na tych Siwych Turniach jest dość wąsko i trzeba uważać coby sobie nie paść w prze-paść, jak wieje wiatr to może być tam niebezpiecznie ja myślę. Ale mi trafiła się pogoda cudna, bezwietrzna (aż niewiarygodnie bezwietrzna), szlaki udeptane, śniegu mało - no jednym słowem zabawa dla małych dziewczynek i kobiet w ciąży.

Dzień drugi: szlakiem żółtym na Grzesia (jedno podejście), potem niebieskim szlakiem grzbietem przez Rakoń (tu raczej płasko). Na koniec podejście na Wołowiec. Trasa nie za długa, miła i przyjemna. Idzie się grzbietem, więc po prawej i lewej stronie mija się zapierające dech w piersiach krajobrazy. Z pewnością takie właśnie są, ale nie miałem okazji ich zobaczyć. Cały dzień szedłem w mgle, w chmurze. Gdy jednak wszedłem na Wołowiec okazało się, że szczęśliwie przekroczyłem poziom chmur i znalazłem się nad nimi, ponad światem utopionym w tych okropnych, wilgotnych oparach. Stałem w słońcu wygrzany i patrzyłem, patrzyłem... Dobrze że po prawie godzinie i na Wołowiec przyszły chmury bo dalej bym tam stał. W tak zwanym międzyczasie ugotowałem sobie obiad.



Z Wołowca schodziłem szlakiem zielonym. Trzeba uważać, strasznie stromo i dużo sypkiego śniegu. Po jakimś czasie jednak schodzi się w las i po jakichś 1.5 godziny lądujemy w schronisku.

Dnia trzeciego musiałem już wracać. Rozważywszy jak wracać, żeby jeszcze gdzieś wejść wybrałem się czarnym szlakiem na Siwą Polanę  (tę samą na której byłem dnia pierwszego) a następnie grzbietem Ornaku szlakiem zielonym na Iwanicką Przełęcz. Na tej trasie podejście było co prawda tylko jedno, ale dość długie i przeciągłe. Natomiast jak już się pokona można się tylko już delektować krajobrazami po lewo i prawo (tym razem pogoda dopisała i z Ornaku całą okolicę widziałem jak na dłoni). Potem oczekiwanie: żółtym do schroniska na Polanie Ornaczańskiej i zielonym dalej do na przystanek Kiry.

Teraz komentarz sprzętowy dla początkujących (tzn. takich jak ja), mianowicie co oprócz ciepłych majtek należy zabrać:

• Kije - z pewnością, nie tylko zresztą w takie wyższe góry, w ogóle kije trekingowe zimą bardzo usprawniają chodzenie: zamiast się ślizgać przy każdym kroku idziemy zdecydowanie do przodu.
• Raki - też z pewnością: chociaż może Tatry Zachodnie nie należą do najbardziej stromych, to w takich decydujących chwilach jak podejście pod szczyt Wołowca czy Starorobociańskiego Wierchu raki będą niezastąpione. W przeciwnym wypadku po prostu się zsuniemy. Nawet zresztą na bardziej płaskich odcinkach dobrze raki mieć, np. na opisanych wyżej Siwych Turniach. Bardzo stromo tam nie jest, ale będąc w rakach zapewniamy sobie dużo większe zabezpieczenie przed osunięciem się w zbocze po lewej czy prawej.. 
• Czekan -  miałem, nawet dwa razy wziąłem do ręki, ale na opisane wyżej trasy jest raczej niepotrzebny. Przynajmniej w takich warunkach śnieżno-pogodowych z jakimi się spotkałem.

I na koniec jeszcze jedno. Otóż po raz kolejny będąc w polskich górach przekonałem się, że jestem strasznym wieśniakiem. Zamiast termoaktywnej eleganckiej koszulki mam zwykłą bawełnianą, zamiast super hiper samochodzących anty-wszystko-co-złe spodni mam dżinsy a zamiast jakichś dziwnych liofilizowanych rzeczy ze srebrnej metalik torebeczki jem konserwę. Turystyczną. Z cebulą. W schronisku zamiast w najmodniejszym polarku z jak największą metką producenta chodzę we flaneli w kratę. Kiedyś znajomego amatora sprzętów zapytałem dla jaj czy ma też termoaktywne majtki. On zaś z pełną powagą (i nawet pewną nutą zdziwienia, że mogę pytać o takie oczywistości) odparł, że tak. No więc nie mam nawet termoaktywnych majtek, tragedia. Więc lepiej nie idźcie ze mną w góry. Niezła siara będzie.


Ludzie, kurde, czy Wam to jest naprawdę potrzebne? To nie jest lot na Marsa, tylko wycieczka w góry. I to nie w Himalaje, to Tatry zwykłe są! No powiedzmy, że jeszcze do przełknięcia jest dla mnie, że te wszystkie drogie ubranka za parę tysięcy nieraz złotych noszą ludzie w schronisku na Polanie Chochołowskiej, bo ci przynajmniej rzeczywiście czasem wychodzą w góry. Trzeciego dnia natomiast miałem nieprzyjemność gościć w schronisku pod Ornakiem, które było pełniutkie. A na szlaku w okolicy nie widziałem nikogo. A więc ludzie w tych termoaktywnych spodniach i majtkach za milion złotych poszli sobie na godzinny spacerek do lasu (a czasem przyjechali bryczką) by oddać się spożywaniu kiełbas z grilla. I to nie stare pierniki z dziećmi, nie, młodzież i ludzie w szeroko rozumianej sile wieku zamiast coś robić ubierają się jak najdrożej w jak najładniejsze metki i zasiadają za stołem do jedzenia. 

Kiedy chce się iść na spacer do lasu można po prostu iść do lasu, a nie jechać do Zakopanego. Jak się idzie na spacer do lasu, to nie trzeba termoaktywnych gaci, serio. Ja nie mówię, że to jest ogólnie źle. No nie, doskonale, rynek się rozwija, producenci ubrań dla pseudo turystów zarabiają krocie, interes się kręci, kraj rozwija się a ludzie żyją dostatnio. Tak więc ogólnie zjawisko (do najbliższego kryzysu, bo na takie spodnie to się pewnie nieraz i zapożyczyć trzeba, ja nie wiem) jest pozytywne dla gospodarki. Ale tak konkretnie, jeśli chodzi o tych wszystkich ludzi w spodniach termoaktywnych na spacerze w lesie, nie jest li to kretyńskie? 

W ramach poszukiwania wyjaśnienia polecam pozycję Ericha Fromma - Ucieczka od wolności, rozdział IV szczególnie.


No, a w Tatrach zimą jest cudnie, polecam.