Dlaczego należy jeździć na Mazury we wrześniu?

Dziś Drogi Czytelniku mam zamiar Cię przekonać, że najlepiej jeździć jest na Mazury jesienią, we wrześniu. Ba, dokładniej to w drugiej połowie tego miesiąca. Tak w ogóle to wpis ten ma konotacje żeglowne i w takim kontekście należy me złote rady rozumieć. Otóż wybraliśmy się z kolegą Tomaszem na rejs mazurski w dniach 19-28 września iśmy są z tego zadowoleni że hej (a raczej ahoj czy coś).



Zaobserwowaliśmy na własne oczy szereg powodów dla których druga połowa września to najlepszy termin na rejs:

1. Nie ma ludzi (+ wszystkie zalety, które się z tym wiążą, a których jest po prostu mnóstwo)! Tzn. ludzie są, ale w ilościach znikomych. Można zaznać trochę dzikiej przyrody a nie tylko dzikiego jazgotów dzieci i młodzieży. Można zobaczyć takie niespotykane widoki jak puste jeziora, puste porty... Można zaznać świętego spokoju podróżowania jachtem od jeziora do jeziora, skupić się na podziwianiu krajobrazów a nie na wymijaniu innych jachtów.
2. Czartery jachtów są 2-3 razy tańsze niż w sezonie. Jak się dobrze poszuka można znaleźć na prawdę rewelacyjne oferty (patrz niżej).
3. Pogoda nie jest zła.Tzn. no wiem, że mieliśmy szczęście, że nie padało, ale nie tylko o to chodzi. We wrześniu jest z jednej strony jeszcze ciepło, z drugiej zaś są lepsze wiatry niż w lipcu i sierpniu (mieliśmy 4 dni raczej słabych, jedynkowych wiatrów i 6 dni dobrych, 2-3 w skali B.). Ponadto wrzesień nie jest tak burzowy jak miesiące letnie.
4. Ogólnie jest taniej: na zwykle płatnych bindugach nie ma już ludzi zbierających kasę za cumowanie (podobno zazwyczaj ich umowy na dzierżawę wygasają z 15 września). Także w portach zdarza się, że nikt nie interesuje się wpływającymi z rzadka jachtami (w Giżycku i w Mikołajkach tak właśnie było).
5. Zachody słońca są ładniejsze moim skromnym zdaniem. W ogóle ładniej jest: w krajobrazie do granatowego jeziora, błękitnego nieba z białymi chmurami i zielonych drzew dochodzą jeszcze żółte i czerwone jesienne liście dla kontrastu, przełamując przełamując przytłaczającą większość zimnych barw. Cudnie jest : )

Parę chwil po zachodzie słońca nad Jeziorem Nidzkim

No ale dobrze: jak to było w naszym przypadku? Taki szerszy opis troszkę będzie, żeby jak ktoś nie pływał nigdy a popływać kiedyś chciał to aby o tym wyobrażenie miał (hej).

Załoga
Załogę stanowiło
dwóch nieogolonych facetów:

czyli poczynając od lewej Tomasz i Wojtek (ja czyli). Tomasz (na zdjęciu łapie łabędzia na lasso) był pierwszym oficerem (jeśli akurat podawał mi mapę), drugim oficerem (jeśli akurat robił kanapki) lub załogantem (jeśli akurat wybierał szoty) natomiast ja byłem kapitanem ; ). Dwie osoby to raczej zupełnie wystarczająca ilość by prowadzić dowolny jednomasztowy jacht na Mazurach. Podział można poczynić następująco: jedna osoba dowodzi a druga wykonuje jej rozkazy. A tak poważnie to 2 osoby wystarczają do przybicia do portu, odbicia od portu, złożenia masztu, płynięcia - bez problemu. Zwykle pływałem na rejsach w 5-6 osobowym składzie i muszę przyznać, że 2-osobowy bardzo przypadł mi do gustu.


Jacht
Znaleźliśmy chyba najlepszą z możliwych ofert - wypożyczyliśmy Sportinę 680 za 60zł za dobę (!). Jacht sprawował się świetnie. Co prawda osprzęt pozostawiał wiele do rzeczenia - nie tyle że był jakiś stary czy coś, tylko po prostu knagi zaciskowe dla fałów to dość idiotyczny pomysł - przy większym wietrze żagle się przez to lekko osuwają. Na szczęście była jedna duża porządna zwykła knaga do której po kilku dniach (kiedy zaczynało bardziej wiać) zaczęliśmy owe fały przymocowywać. Trzeba jednak przyznać, że jacht miał kabestany firmy Lewmar. A Lewmar to wiadomo - dobra firma!



Zresztą - osprzęt to już sprawa wykończenia, natomiast sama konstrukcja jachtu wydaje mi się bardzo dobra. Łódź jest zwrotna, szybka i dynamiczna (łatwo nabiera prędkości). Mimo że jest w zasadzie niewielka (ma 24 metry żagla) i pomimo że większość napotkanych na jeziorze jachtów miało więcej żagla (jako że nawet duże jachty we wrześniu są stosunkowo tanie ludzie wolą brać większe) to i tak zazwyczaj wyprzedzaliśmy wszystkich na jeziorze (jeżeli w ogóle ktoś na nim był). Przy słabych wiatrach wypracowaliśmy za to system miar prędkości jachtu: w kaczkach (prędkość 1 kaczki, prędkość 2.5 kilokaczek itp.), w mewach lecących i w jeżach mechanicznych. Najwięcej przyjemności nasza Sportina sprawiła nam przedostatniego dnia kiedy po nocy ogniskowej z czwórką krakowskich studentów spaliśmy dość mocno. Rano, gdy nasi towarzysze już wypływali na swojej Sasance o nazwie "Swoja" my jeszcze kończyliśmy śniadanie. Wypłynęliśmy gdy byli już w połowie Jeziora Bocznego (a staliśmy na jego początku, na przeciwko Rydzewa). Nie dość, że szybko dogoniliśmy "Swoją", to jeszcze zrobiliśmy trzy kółka dookoła niej i popłynęliśmy dalej. Tak. Ale nasz jacht nie miał nazwy, co jest zdecydowanie wadą. Roboczo nazwaliśmy go za radą pierwszego oficera "Kupa na falach".

Cumowanie przy resztkach pomostu na Jeziorze Jagodnym

Trasa (i w ogóle)
W ciągu 10 dni przepłynęliśmy Mazury z południa na północ i z powrotem. Zaczęliśmy w Rynie (po prawej zamieszczam mapkę coby nie gadoć po próżnicy - hej - kliknij tam na nią to się weźmie i powiększy), skąd pierwszego dnia zapłynęliśmy za Mikołajki. Następna noc to Ruciane Nida, potem wpłynęliśmy na Jezioro Nidzkie gdzie zatrzymaliśmy się w pobliżu tzw. Czapli gdzie popływałem sobie przy zachodzie słońca w jeziorze (och, ach). Czwartego dnia zapłynęliśmy w okolice Kamienia na Bełdanach gdzie trafiliśmy na (już bez)płatną ładną bindugę z długim pomostem do którego można było się przycumować longsajdem.

Binduga na przeciwko Kamienia i leżący Tomasz

Resztki pomostu, Jezioro Jagodne

Dalej skierowaliśmy się na kanały w stronę Giżycka i noc zastała nas już na Jagodnym. Tego dnia zaczęło wreszcie konkretnie wiać, jednak żeglowanie skutecznie spowolniły nam dwa wypadki: na Tałtach zerwał się achtersztag a za czterema kanałami zapomniałem zakręcić dopływu paliwa do silnika i przechyliłem go. Silnik się trochę zalał - na szczęście nie w trupa. Udało nam się go zreanimować (dzięki wnikliwej analizie układu silnika przez Tomasza), więc mogę Wam teraz powiedzieć co należy zrobić. Otóż po pierwsze należy próbować odpalić silnik z zakręconym paliwem: gdy je odkręcicie paliwa jest za dużo by je spalić, więc silnik nie odpala, tylko się krztusi. Jak już odpalimy należy spróbować parę razy już z odkręconym paliwem. Prawdopodobnie nie będzie działał poprawnie (pamiętajcie, że te silniki chłodzą się wodą, jeśli z działającego silnika po chwili nie zacznie lecieć woda to lepiej go wyłącznie jeśli nie chcecie oprócz paliwa spalić także motoru). Wtedy należy czekać bojąc się i trwożąc że spaliliśmy wirnik pompujący wodę. W tym czasie, jeśli akurat jesteście w tym samym miejscu co my byliśmy, możecie pokontemplować resztki pomostu. Po jakimś czasie silnik powinien zacząć znowu działać^^. Tak.  W międzyczasie odkręciła nam się wajcha od silnika, więc szóstego dnia stanęliśmy w Giżycku żeby zakupić odpowiednią śrubę (stara wpadła do wody), po czym odpłynęliśmy dalej kończąc ten dzień w Sosnówce, gdzie następnego dnia oglądaliśmy hitlerowskie bunkry (jasne, że za darmo).

Podpis na zdjęciu

 W niedzielę przycumowaliśmy przed południem do kei ZHP w Węgorzewie, umyliśmy się pod prysznicem, powędrowaliśmy do kościoła po czym zjedliśmy obiad w BARZE VEGAS (oferującym kuchnię polską, kanapki greckie i turecki kebab - cóż za multikulti!). Gdy wypłynęliśmy z Węgorzewa wiatr się skończył był, udało nam się zapłynąć na Jezioro Dargin, które przyszło nam przepłynąć na silniku żeby zatrzymać się na noc na Królewskim Rogu. Rano, ósmego dnia, wpłynęliśmy na Jezioro Dobskie by zobaczyć  Wyspę Kormoranów z uschniętymi drzewami i skierowaliśmy się prosto na południe gdzie zatrzymaliśmy się na początku Jeziora Bocznego (gdzie też spotkaliśmy opisaną już "Swoją"). Dziewiątego dnia kontynuowaliśmy powrót do Rynu, ale zahaczyliśmy jeszcze o Śniardwy - największe jezioro w Polsce - gdzie z brzegu nie widać brzegu (tego drugiego).

No że niby to na Śniardwach to brzegu nie widać, jak na morzu

I zatrzymaliśmy się na nocleg tam, gdzie pierwszego dnia. Ostatniego dnia zahaczyliśmy jeszcze o Rybical (który pamiętam z dawnych lat) i oddaliśmy jacht w Rynie (no, nie oddaliśmy go tak łatwo - udało nam się namówić właściciela by pozwolił nam się przespać do następnego dnia kiedy to mamy pociąg).

Jedzenie

Risotto a'la Tomasz

Za pożywienie śniadaniowo-drugośniadaniowo-kolacjowe służyła nam głównie cebula. Do tego trochę konserwy, chleba, pomidora i sera. Ach no i marmolada twarda i margaryna. Natomiast za obiady służyła nam głównie cebula. Do tego trochę konserwy. Ach no i makaron czy ryż. Tzn. no wiecie, bierzemy konserwę, rozdrabniamy, dodajemy przecier pomidorowy, cebulę, czosnek, przyprawy, jak na bogato to i ser - obiad jak malowany! Raz Tomasz, w końcu kucharz, popisał się przygotowując risotto z tuńczykiem (i cebulą oczywiście). Bo cebula jest zdrowa. I pachnie.


Tak. A poza tym to widzieliśmy "Biegnącą po falach", puste jeziora, porty i w ogóle piękności same.

"Biegnąca po falach" na Bełdanach

Pusty port w Rynie

Jezioro Jagodne wieczorem

I chociaż czasem goniły nas łabędzie zdołaliśmy porządnie wypocząć:

Tak. Mazury we wrześniu są super i w następnym roku chciałbym koniecznie w podobnej porze tam zawitać, hej! (czy tam tej czy tam ahoj)

1. Doczytałeś/aś do końca? Mam nadzieję, że było warto! Jeśli chcesz, możesz odwdzięczyć się za przygotowany przeze mnie tekst jednorazową, dobrowolną wpłatą, coś jak postawić mi kawę w zamian za interesującą historię. Takie wsparcie motywuje i pomaga rozwijać dalszą działalność!

2. Jeśli zaciekawił cię ten tekst, prawdopodobnie zainteresują cię również inne treści, które tworzę: książki reporterskie, filmy dokumentalne, podcasty i artykuły prasowe o tematyce społecznej. Znajdziesz je na mojej stronie www.wojciechganczarek.pl. Jeśli chciałbyś regularnie wpierać moją działalność, możesz dołączyć do grona Patronek i Patronów w ramach platformy Patronite. Serdecznie zapraszam!

Już kormorany odleciały stąd / Poszukać ciepłych stron ...

Dla zainteresowanych -> dodatek kulinarno-warzywny