Dents du Midi

czwartek, listopada 08, 2012

Dents du Midi

Ten, co to podobno zawija

Właściwie to dawno już nie pisałem nic konkretnego... to może jednak coś napiszę. Zbliża się zima, więc czas na śnieżne wspomnienia. Będzie o Alpach - tym razem bez traumatycznych przeżyć typu atak lisa czy spanie w igloo.

W maju, czyli w terminach alpejskich: w zimie, wybrałem się w masyw Dents du Midi. Pojechałem stopem z Lozanny do Salvan (zobacz jak się wydostać stopem z Lozanny) i ruszyłem w kierunku jeziora Salanfe. Do jeziorka jeszcze spotkałem na trasie paru ludzi, potem już nie. Szwajcarzy czekają na sierpień. Po drodze natrafiłem też na zwierzęta, m.in. całą masę świstaków. Wreszcie przekonałem się dlaczego się nazywają świstaki - jak się rozświszczą nad Salanfe to jest naprawdę głośno. Spotkałem też tych dwóch gości poniżej:

Zwierze

Znalazłem również dużo kwiatków:

Dużo kwiatków

Oraz jezioro:

To zamarznięte na dole to jezioro

To ja może na filmie pokażę:

Jak już się na ochałem i achałem krajobrazem dookoła (więcej zdjęć znajdziesz tutaj) ruszyłem na wojnę ze śniegiem i przełęcz Susanfe.

Jak zwykle zimą w Alpach przyszło mi przecierać szlaki


Podczas chwilowego nieirytowaniem się zapadającym się śniegiem, nie przechodząc przez żaden żlebik ze śnieżnym nawisem oraz w związku chwilowym poczuciem bezpieczeństwa zrobiłem zdjęcie

Po przebiciu się przez nieco męczący trawers (w śniegu męczący, podejrzewam że normalnie nie jest to specjalnie spektakularne zajęcie) i po pomachaniu odpowiednio dużo czekanem przy podejściu na samą przełęcz (podejście od jeziora Salanfe jest stosunkowo strome, z drugiej strony zaś zupełnie łagodne) znalazłem się na przełęczy:

Przełęcz Susanfe 2500m n.p.m. i mój wszędobylski plecak

Rzut oka w stronę Champery

Rzut oka w stronę Lac de Salanfe

Jak to już kiedyś pisałem chatki w Alpach są zimą zamknięte, tzn. otwarte, tzn. można wejść i się przespać, ale nikogo tam nie ma (za to czasem można znaleźć coś do jedzenia...). Wlazłem więc do chatki Susanfe, gdzie zastałem piękny zielony piec. Napaliłem, wygrzałem się i poszedłem spać.

Książka, świeca i piec

Rano miałem ambicje by wejść na główny szczyt Dents du Midi, czyli Haute Cime (~3200m n.p.m.) ale po wejściu z powrotem na przełęcz i rozpoczęciu podejścia na górę dość szybko zrezygnowałem. Masyw jest zbudowany z dość sypkiego materiału, drobniutkie kamyczki osypują się dość intensywnie, a zaawansowaną wiosną jest to wszystko do tego mokre, więc rozłazi się jeszcze bardziej w majowym słońcu, także woląc nie wpaść w jedną z tych pięknych przepaści czując jak grunt usuwa mi się spod nóg - zawróciłem.

Widok na chatkę z przełęczy

Ścieżka na Haute Cime (to w środku to ścieżka)

Pan Piękny Piec

Ale to jeszcze nie koniec, bo trzeba jeszcze zejść na dół do Champery, przez przełęcz d'Encel. Podobno nikt normalny tam nie chodzi zimą, bo są łańcuchy i takie takie, ale nie było tak strasznie, a śnieg w newralgicznych momentach dawno stopniał (chociaż tu i tam jeszcze dawał się we znaki: idzie sobie człowiek spokojnie po kamyczkach, a tu nagle 3 metrowa warstwa śniegu, wędrujesz wzrokiem gdzie to to się kończy i zauważasz wąski skrawek ziemi między śnieżną breją a przepaścią... no i którędy by tu pójść...). Czasami masz już dość, kiedy buty mokre, a zza kolejnych skał oczom ukazuje się kolejny trudny odcinek, a ja już myślałeś, że to już, że to już za tym załomem skalnym wybiegniesz na wesołą zieloną łąkę pełną krówek z dzwoneczkami.