Tien Szan - dzień 5

Dni 1 i 2 są tu, natomiast 3 i 4 tam. Pora zakończyć tę nierówną walkę: w dzisiejszym programie zapraszam Cię drogi Czytelniku na opis ostatniego, piątego dnia w Tien Szanie.

W dolinie rzeki Jeti Oguz zaczyna się to, czego prawdziwi podróżnicy nie lubią najbardziej, czyli turyści. Ba, żeby tylko turyści. Niedzielni turyści! Bo nie wiem czy zauważyliście, ale w polskim internecie podróżniczo-turystycznym pojawia się raz na czas ostra dyskusja na temat tego kto to jest turysta a kto podróżnik. Ten drugi ma oczywiście uczulenie na tego pierwszego. Tu patrz np. Kwestionariusz Identyfikacji Elitarności Podróżnika.

Scenka rodzajowa z kirgiskiego CPNu - panie, zatankuj pan osła!

Jednocześnie zdajecie sobie oczywiście sprawę, że czytając tę stronę pozostajecie w kręgu oddziaływania najprawdziwszych z prawdziwych podróży! Tru hewi travelink. Rial adwenczyr. Ekstrordinery situłejszyns. Po prostu samo mięso.

A więc (nigdy nie zaczynaj zdania od "a więc") w dolinę Jeti Oguz wpada już na tyle przejezdna droga gruntowa, że wypolerowane Leksusy, świecące Mercedesy i mocarne Toyoty obywateli kraju, w którym podobno średnia płaca wynosi ze 150$, mogą bez problemu zajechać - i to też czynią. Dlatego właśnie piątego dnia, idąc w dół rzeki, mijałem radosnych piknikowiczów. To i piknie. Do tego jurty-hotele i tego typu zabawy. Większość górołazów, których do tej pory spotkałem mówiła, że zaczynali (bo, jak już pisałem, wszyscy szli w przeciwną stronę niż ja) z "ostatniej prostej" doliny Jeti Oguz, która już wali bez zakrętów do wioski (wioski Jeti Oguz). Natomiast na mojej mapce znalazł się szlak czerwony (jeden tylko szlak zresztą), który przecinał kolejną przełęcz i kończył się w Sjuttubulak. Tam też ruszyłem.

Przełęcz ma ledwo nieco ponad 2800m n.p.m., więc w porównaniu do dwóch poprzednich nie robi może wrażenia. Ale warto. Taki piękny zielony pagór z ładnym widokiem na dolinę.

Nisko=dużo krów=dużo ścieżek

Zieloność i koń

Krrrowo! Nie obrażaj się, pogadaj ze mną, idę już piąty dzień sam, a Ty się odwracasz, no wiesz...

Po drugiej stronie przełęczy, oprócz moreli, które czasem zdarzają się na przydrożnych drzewach, możemy podziwiać osiągnięcia architektury kirgiskiej:

Przyczepa rdzawo-rdzawa

Rura (mój osobisty faworyt)

Kupne mury

Natomiast prawdziwą atrakcją jest wielka czerwona skała ze śmiesznymi wzorkami. Chociażby dla niej warto się tam wybrać. Trochę mi słońce świeciło w aparat, chmury były i takie takie, ale jakby ktoś tam był o lepszej porze dnia i przy sprzyjającej pogodzie to pewnie czadowe foty można by natrzaskać:

Czerwona skała i dużo baranów

Czerwona skała i dwa barany (drugi robi zdjęcie)

Dziwne wzorki - tak się zastanawiałem, czy to z naturalnej erozji, czy też Majowie przeprowadzili się do Kirgistanu, by zapisać w Sjuttubulak koniec świata i zwycięskie numery Dużego Lotka na 15 losowań do przodu

Czerwona skała z boku

Jak widać na ostatnim zdjęciu w okolicy Sjuttubulak maszerujemy już wcale szerokim traktem. Fajny trakt, czerwony taki.

Droga dwukierunkowa dwujezdniowa z pasem zieleni

Prawie jak Ameryka Południowa. Ale tam chyba nie gadają po Rusku

W życiu najczęściej chodzi po prostu o to, żeby nie wejść w błoto. Albo - co gorsza - w gówno. Ale czasem się po prostu nie da. I to jest właśnie Kirgistan!

Po tej wyszukanej przenośni powiem jeszcze, że na noc dobrnąłem do wsi Svetlaja Polana, gdzie przeparadowałem główną arterią z poganiaczami bydła, kupiłem w sklepie jakieś ciastka (wolałbym chleb i ser, ale wiecie co jest w takim sklepie: wódka, wódka, papierosy, wódka, piwo, wódka i ciastka) i poszedłem spać do namiotu rozbitego pod wsią. Co prawda główny pan poganiacz zapraszał mnie na herbatkę, ale nie mówił nic o noclegu. A niebo tymczasem potężnie nadąsało się granatowymi chmurami, a po wsi jeździł taki pan w samochodzie i ogłaszał, że będzie burza. Więc chciałem się jak najszybciej rozbić przed jej nadejściem. Bo jeden z tych duszków o nieustalonej kondycji moralnej podszeptujących do uszka przekonał mnie, że  nie chce mi się, mi, zmęczonemu Wojtkowi, jeszcze cały wieczór debatować z Kirgizami o tym, że mój tata nie miał paszportu ZSRR, bolszewicy nas nie wybawili, tylko okupowali, a wojna nie zaczęła się w 1941, tylko tak ze dwa lata wcześniej. Nie, nie, nie dziś, naprawdę.

No i była burza. Jak cholera. Co tam spanie na plateau pod Kazbekiem na 4500m n.p.m., co tam spanie w obozie pod Pikiem Lenina na podobnej wysokości. Takiego wiatru i takich ilości wody jak pod Svetlają Polaną mój semi-budżetowy (semi, bo ostatecznie nie z tesco) namiot jeszcze nie przyjął. Ale właśnie przyjął to na klatę, nawet rurka żadna nie pękła. Tylko ja z niepokoju (a może z nudy pokarmowej dnia piątego, kiedy w plecaku zostały jeno resztki resztek) opędzlowałem pół kilo herbatników. Ranek powitał mnie radosnym słoneczkiem.

Świat oświetlony radosnym słoneczkiem o poranku

Piękna to była wyprawa. W nagrodę za dobre sprawowanie zabrałem się sam do kawiarni w Karakol, która to kawiarnia jest na skalę Kirgistanu zjawiskiem dość niespotykanym, a o czym pisałem już tutaj. Spotkałem tam rodzinę Australijczyków. Byli sympatyczni.

Epilog
I to już koniec krótkiej przygody Wojtka w okolicach Karakol. To naprawdę świetne miejsce. I to chyba najlepszy przepis na dobry pobyt w Kirgistanie: jechać do Karakol, chodzić w góry, jak się skończy żarcie po kilku dniach - wracać, by napełnić nim plecak, i z powrotem! Bo gór jest masa: szczytów, polan, przełęczy, koni, drzew, drewna na ognisko, strumieni i baranów (no baranów wszędzie pełno, to akurat nie nowina). Trzeba tylko znaleźć dobrą mapę (no tu już nie poradzę, ale razu pewnego i pewnego pana Francuza widziałem dobrą mapę tamtych okolic) i w drogę!