Wejście na Kazbek - poradnik w pełni nieprofesjonalny

Zbliża się lato i niedługo rzesze młodych harpaganów uderzą do Gruzji i być może właśnie poszukują informacji: jak wejść na Kazbek. I chociaż sam na górze tej byłem aż dwa lata temu, to jeszcze nie zdążyłem napisać składnego poradnika. A toż właśnie niniejszym mi się to udało!

Kazbek Dżins Expediszyn 2011

Zaznaczyć należy, że poradnik ten jest całkowicie nieprofesjonalny. Jeśli więc jesteś Czytelniku profesjonalistą, to ja proponuję zamknąć stronę, wyłączyć laptopa i kontynuować atak na Khan Tengri.  Po drugie: poradnik ma charakter typu "nie róbcie tego w domu", tzn. stosowanie się do wszelkich porad - tylko na własną odpowiedzialność (w przypadku osób niepełnoletnich wymagana jest pisemna zgoda rodziców). Ministerstwo Zdrowia wraz z ministrą sportu Anną Mucha ostrzegają: wchodzenie na Kazbek w dziurawych jeansach i skarpetkach na rękach szkodzi, tak ogólnie.

-> Zobacz film instruktażowy o zdobywaniu gór wysokich

Nasz cel: jego piękność Kazbek 5033 m n.p.m.

Wstęp teoretyczny

Po pierwsze należy wiedzieć, że góra Kazbek nie nazywa się Kazbek, tylko Mkinwarcweri (z gruzińska: lodowy szczyt). Przygotowania do wyprawy należy rozpocząć od nauczenia się tej nazwy, zajmuje to około trzech tygodni. Natomiast Kazbek to nazwisko generała carskiej armii, który służył zresztą także w Wojsku Polskim jako oficer kontraktowy. Wysokość rozciąga się od 5033 do 5047 m n.p.m. i zależy od sympatii do Gruzinów oraz od tego, czy już górę zdobyliśmy (jesli tak - wybieramy wyższą wartość).

--> Trwa dynamiczny rozwój projektu Fizyk w Argentynie w ramach którego powstaje film dokumentalny o Argentyńczykach. Dowiedz się więcej i wesprzyj inicjatywę na portalu Patronite!

Dojazd

Znacie mnie i wiecie, że strona, którą czytacie, traktuje raczej o tanim podróżowaniu. Jak więc się pewnie spodziewacie, dojechałem pod Kazbek... taksówką. Jechaliśmy w góry w trzy osoby, a że trzecia osoba miała za kilka dni samolot do Berlina, chcieliśmy dotrzeć do wsi Stepancminda (dawniej: Kazbegi) szybko i sprawnie. Zdecydowałem więc o chwilowym zawieszeniu etosu autostopowicza: wybraliśmy się na dworzec Didube w Tbilisi by wziąć marszrutkę za 10 lari (~18zł). Na Didube oprócz sprzedawców słodziutkich pomidorów i niezliczonej ilości lawaszy jest również cała galeria naganiaczy. Jeden z nich zaprezentował nam kwadratowego żiguli, którym mieliśmy zajechać pod Kazbek za 15 lari za głowę. My: nie, marszturka jest za 10, dzięki. On: 12? My: 10. Ok, 10. Załadowaliśmy się i... teraz czekamy na czwartą osobę! O nie, to my dziękujemy - i zaczynamy zabierać rzeczy. Ustąpił: no niech wam będzi. I ruszylim. I tak oto zajechałem pod Kazbek taksą.

Kompletowanie załogi

Członków do wyprawy najlepiej szukać w Iranie. Jak wiadomo w Iranie, a najpewniej w Esfahanie, można przypadkowo natrafić na długowłosego rudego Islandczyka, który chętnie wejdzie z nami na dowolną górę, jeśli tylko znajdziemy dla niego rękawiczki. Zadowala się grubszymi skarpetkami, które świetnie nadają się przecież do nałożenia na dłonie. Można również znaleźć Islandkę, która towarzyszy nam w połowie trasy. Wot i ekipa!

Kazbek Dżinsy Tim

Sprzęt

Podstawą dla człowieka są jego stopy. Stopy trzeba chronić, więc warto się wybrać w butach. Na buty warto natomiast nałożyć raki, żeby sie nie ślizgać zbytnio. Stają się one istotnie niezbędne właściwie dopiero na sam koniec podejścia, niemniej warto je mieć. Podobnie czekan. Z tym, że w odróżnieniu od raków, nie nakładamy go na stopy.

-> Jako, że niniejszy wpis wywołał pewne kontrowersje, zapraszam na stronę, gdzie znajdziecie opinie dokładnie przeciwne do moich!

Idąc dalej od stóp, tzn. w górę człowieka, natrafiamy na nogi, które też wartałoby odziać. Niezastąpione tu okazują się kalesony bawełniane białe, mimo że Karl (rudowłosy Islandczyk) ceni je nisko i wybiera kalesony wełniane islandzkie. Co kraj, to kalesony - można by rzec. W Islandii jest zimno, więc hodują tam owce, które mają dużo wełny. W Polsce natomiast jest ciepło, rosną banany i bawełna. Ot co.


Nie samymi kalesonami jednak człowiek żyje i na dupę należałoby nasunąć jeszcze spodnie. Kulega Karl wybrał jedyne spodnie, które miał, ja zaś uczyniłem tożsamo. W przypadku Karla były to spodnie zielone z kieszeniami, w które można włożyć np. wczorajszy kawałek chleba, ja zaś posłużyłem się profesjonalnym odzieniem z jeansu - tkanina wynaleziona w Ameryce, więc dobra - ze specjalnymi otworami wentylacyjnymi. Do ich wytworzenia wystarczą dwa lata noszenia spodni bez przerwy, a efekt wzmaga chodzenie w nich przez miesiąc w 50-stopniowym irańskim upale, gdyż wówczas pot wydzielany przez ciało człowiecze istotnie osłabia tkaninę tworząc charakterystyczne dziury służące jako wentylacja. Gdy dziura staje się nieznośnie duża, należy ją załatać. Do załatania można posłużyć się kieszenią tylną lewą, która przez większość użytkowników jeansów na świecie została w głosowaniu tajnym uznana za zbędną. Do zaszycia przydadzą nam się nić, igła oraz umiejętności nabyte podczas zajęć praktyczno-technicznych w Szkole Podstawowej nr 1 w Jelczu-Laskowicach ("SP1 J-L - pewna edukacja i godne wychowanie. Polecam rodzicom i dzieciom, Wojciech Ganczarek").

"Gdy dziura staje się nieznośnie duża, należy ją załatać. Do załatania można posłużyć się kieszenią tylną lewą (...)"

Czapa

Dalej nastepuje tzw. reszta ciała, którą dobrze jest opatulić w jakąś kurtkę. Wychodząc z domu, zwykle po lewej stronie napotykamy wieszak, na którym wiszą kurtki (w Prawdziwym Domu Polskim śmietnik jest pod zlewem, a wieszak po lewej). Przed wyjściem na wyprawę należy jedną z nich pobrać. Ponadto, jak widać na zdjęciu powyżej, istotna jest ochrona oczu poprzez okulary przeciwsłoneczne ze względu na promienie słoneczne odbijane przez śnieg. Należy chronić co najmniej jedno oko. Dobrze jest też nakryć głowę własnoręcznie wykonanym nakryciem głowy. O zabezpieczeniu dłoni już wspominałem.

Sprzęt, który niektórzy radza ze sobą zabrać, to: 2 kawałki liny, repy, uprząż, kask, 5 śrub lodowych, łopata i lodówko-zamrażarka marki Mińsk. Jako swój własny zwolennik i mentor pozwolę sobie wypowiedzieć się na temat owych sprzętów. Lina i uprząż przydają się napewno zimą, wiosna oraz jesienią, kiedy szczeliny w lodowcu są zakryte śniegiem i przez to niewidoczne. Natomiast jak się idzie na Kazbek w sierpniu, to widać je jak na dłoni i wystarczy w nie nie wchodzić. Co do kasku, to służy on m.in. do nie obicia sobie głowy po wpadnięciu do szczeliny a także, tak niektórzy twierdzą, nie dostania w głowę kamieniem, które to kamienie lecą na przechodzących ze ściany skalnej pomiędzy stacją Meteo a plateau. No jak ktoś koniecznie musi iść zaraz pod tą ścianą, to weźcie sobie ten kask, ale można np. nie iść zaraz koło niej, tylko kawałek dalej, i wtedy kask nie jest już tak niezbędny. Łopata przydaje się do okopania namiotu, ale równie dobrze spisuje się menażka aluminiowa ze sklepu dla harcerzy (jednocześnie dementuję pogłoski, jakobym miał jakiekolwiek związki z ZHP, ZHR, OSP czy AWS). W menażce możemy ponadto zagotować herbatę, zupę wschodnią, podsmażyć świnię itp., a na łopacie nie (chociaż...). Lodówko-zamrażarka marki Mińsk może się przydać, ale równie dobrze spisuje się namiot, w którym też jest zimno. Do kompletu z namiotem warto zabrać śpiwór marki śpiwór oraz folię nrc.

Z tej ściany lecą kamienie. Nie podchodź zbyt blisko jeśli nie podobają ci sie psy rasy buldog

Przygotowanie

Wejście na pięciotysięcznik wymaga pewnej tężyzny fizycznej. Nie ma co się tutaj specjalnie rozpisywać - najlepiej wziąć przykład z autochtonów. W okolicy góry nawet trzoda chlewna wie, że sport to podstawa. Do sportu zalicza się również chodzenie po schodach.

Podejście

 

Dzień I
Dojeżdżamy do Stepancmindy koło południa, zjadamy możliwie duże ilości chinkali oraz dokonujemy zakupu żywności. Następnie metodą pieszą dokonujemy transportacji pod kościół Cminda Sameba na wysokości ok 2400 m n.p.m., gdzie rozpalamy ognisko i bratamy się z innymi Słowianami: Ukraińcami, Czechami i Polakami. Tu też spotykam Marcina, który przywiózł mi z Polski cieplejszy śpiwór, raki i czekan. Dzięki niemu nie musiałem tego targać przez cały Iran, więc należą się Marcinowi w tym miejscu publiczne podziękowania!

Resztę dnia spędzamy na spożywaniu produktów odpowiednich do spożycia oraz wyrażaniu wszelkich ochów i achów nad rajskimi wręcz okolicznościami przyrody. Nocą oddajemy się bez oporów w ramiona Morfeusza.

Cminda Sameba, czyli zdjęcie - klasyk

Kto rano wstaje, ten robi zdjęcia

Wojciech przygotowuje strawę

Dzień II
Nie wstajemy zbyt wcześnie, bo mamy w życiu jakieś priorytety, do których należy sowity wypoczynek nocny. Budzi nas szum, który niesie się między namiotami. -Widać go, widać! - to Kazbek wyszedł z pomiędzy chmur. Bo jego nie zawsze widać, o nie. Nie marnując zbyt wiele czasu zbieramy sie w górę. Przejście od Cmindy Sameby do byłej stacji meteorologicznej zajmuje większość dnia. Ciągle towarzyszy nam mgła, zwana również chmurą. Za przełęczą na ok. 3000 metrów idziemy przez teren dość kamienisty, tu i tam spływa brudna woda spod lodowca, dlatego trzeba uważnie wypatrywać gdzie płyną czyste strumienie, coby się napić. Ostatni etap to przejście na skos przez lodowiec. Początkowo nie widzieliśmy kompletnie nic ze względu na mgłę, kierowaliśmy sie więc kompasem i czymś, co przypominało ślady butów. Poza tym trasę znaczą kopczyki kamieni układane przez innych górołazów. Element moralizatorsko-dydaktyczny: dołóż swój kamień do kopczyka - będzie bardziej widoczny!

Pod stacją meteo stoi sporo namiotów. Pada deszcz, a do środka zrujnowanego budynku wpuszczają tylko za opłatą. Na intruzów patrzą wilkiem, więc się nie wpraszamy. Nie nazwałbym tego gruzińską gościnnością, no ale cóż. Mniej lub bardziej samozwańczy gospodarze stacji meteo roszczą sobie również prawo do przylegającego teranu i wyrażają wolę kasowania ludzi za rozbijanie tam namniotów. Opłata ta jest dość wydumana, toteż się od niej uchylamy i idziemy spać. Na 3600 m n.p.m. Morfeusz nawiedza nas bez większych problemów.

Panowie, fajrant! Asta, Karl i Marcin. Asta i Marcin idą z nami do stacji meteo

Przejście przez lodowiec

Na dwóch ostatnich zdjęciach szczelina - tu nie wchodź. Mniejsze można przekroczyć, większe trzeba omijać, czasem nadrabiając sporo drogi.

Dzień III
Dnia trzeciego należałoby dokonać dziennej lub lepiej - kilkudniowej - aklimatyzacji, tzn. pozostania mniej więcej na dotychczasowej wysokości dla przyzwyczajenia organizmu do coraz mniejszej ilości tlenu w powietrzu. Można tu dydaktycznie zaznaczyć, że potrzeby aklimatyzacyjne organizmu są bardzo różne dla różnych ludzi. Jedno potrzebują dnia, inni tygodnia. I nie chodzi tu wcale o to, że jedni są bardziej a inni mniej doświadczeni, sprawni etc., tylko po prostu jednym są pisane góry wysokie, innym surfing.

Nas natomiast rozpiera energia (i - jak pewnie ktoś doświadczony doda - głupota), pogoda jest doskonała, świeci słońce i jest cieplutko, więc decydujemy się iść dalej i rozbić sie na kolejną noc na tzw. plateau (ok. 4400 m n.p.m.). Oprócz tego, że opuściliśmy aklimatyzację, zdecydowaliśmy się na konkretną taktykę wchodzenia na Kazbek. Tzn. taką, że śpimy na plateau, wstajemy o rozsądnej porze porannej, idziemy na szczyt (2-3 godziny) i schodzimy.

Alternatywna taktyka przewiduje wyjście ze stacji meteo o absurdalnie wczesnej porze typu 2 rano, by być na plateau wtedy, kiedy my przygotowujemy śniadanko, zaatakować Kazbek będąc już wyczerpanym po nocnym marszu i mając wszystkiego dość i potem zejść.

Pozornie taktyka pierwsza jest doskonała, a druga absurdalna. Nie do końca tak jest: problem w tym, że na plateau się specjalnie nie wyśpimy - wieje, zimno i wysoko, tam Morfeusz już nie dociera. A pod meteo możemy spokojnie spać. Ot i różnica.

Okop namiot menażką!

My wybraliśmy opcję pierwszą, weszliśmy na plateau i spotkaliśmy grupkę Polaków (którzy nie omieszkali pouczyć mnie bym zdjął wreszcie te dżinsy i założył coś odpowiedniego "bo już wysoko jesteśmy!"), którzy też się tam rozbijali. Po drodze przekonaliśmy się co to jest "mało tlenu": mimo, że końcówka podejścia pod plateau jest prawie płaska, to co jakieś 50 kroków trzeba było robić przerwę i dysząc jak po maratonie nałapać powietrza. Na samym plateau, gdy rozbijaliśmy namiot, ja czułem się jakby mi słoń na głowę usiadł i ogólnie nie tryskałem radością, a jedzenie wmuszałem w siebie na siłę. Karl natomiast czuł się jak skowroneczek. Podobnie w sąsiedniej grupie Polaków (którzy robili wcześniej dzienną aklimatyzację): trójka czuła się względnie, natomiast jeden wyglądał podobnie do mnie. No cóż, tak bywa. Ale jaka piękna okolica!

Obóz pod meteo

Niedaleko plateau

Obóz na 4400 m n.p.m. I na granicy rosyjskiej równocześnie.

Dzień IV
Noc była raczej męcząca (moża dlatego, że nasze śpiwory były przystosowane na temperatury około zerowe, a tam było nieco zimniej? hmm...). Koło 7-8 rano minęło nas kilka większych grup, które w środku nocy startowały z meteo. My zebraliśmy się do wyjścia po ósmej i szybko wyprzedziliśmy grupy, które nas minęły. Ludzie szli w sporych brygadach (typu 6 osób), pospinani linami, zmęczeni nocnym marszem... No generalnie nie wyglądali na zadowolonych z życia. Nas natomiast - mimo kiepskiej nocy - rozpierała radość i energia. Serio!

Nie wiem jak to się dzieje, ale jak tylko zaczęliśmy atak na szczyt, ból głowy i inne dolegliwości minęły jak ręką odjął. Co ciekawe, wszystko wróciło po zdobyciu góry, jak doszliśmy bezpiecznie z powrotem do namiotów. Wydaje się, że nasz organizm jest jakoś tak cudownie zorganizowany, że jeśli ma jakieś zadanie do wykonania, to daje sobie siana z jakimiś bolączkami itp. i skupia się na celu. A gdy cel jest osiągnięty, bóle wracają. To się chyba nazywa adrenalina...? Może się jakiś psycholog wypowie.

No więc poszliśmy. Jesteśmy między 4 a 5 tysiącami metrów, więc chłodno w rączęta nieco, toteż Karl posiadający jedynie rękawiczki bez palców a'la żul, pobrał ode mnie skarpety na dłonie. Pogoda dalej była cudowna, słoneczna i bezchmurna. Ostatnie podejście - jedyna stroma i nieco trudniejsza część wchodzenia na Kazbek - okazało się nieco oblodzone. Brnęliśmy tam więc powoli i bardzo uważnie, upewniając się za każdym wbiciem czekana i raków, że żelastwo dobrze siedzi w lodzie. Polska grupa zgodnie nazwała nas kamikadze, ze względu na brak liny zdaje się. Bynajmniej nie byliśmy jedynymi bezlinowcami. Wejść się udało, a radość była ogromna. Pierwsza taka wielka góra : ).

Łi ar de czempions!

Hoho, radość radość radość!

Radość kompletna nastąpiła jednak dopiero, gdy zeszliśmy z tej podszczytowej stromizny i poczuliśmy się zupełnie bezpiecznie, bo dalsza droga w dół trudnością dorównuje Wołowcowi w grudniu. Zwinęliśmy namiot i pędziliśmy w dół w dół w dół więcej tlenu w dół w dół w dół tlenu tlenu tlenu, bo dolegliwości wysokogórskie wróciły. W stacji meteo zjedliśmy konserwę i wypiliśmy herbatę którą poczęstował nas Marcin (dzięki!) i polecieliśmy dalej. Zeszliśmy w okolicę 3000 m n.p.m. i wyspaliśmy się za dwa dni na jakiejś zielonej polanie obok strumienia. 12 godzin snu, należało się.

Widoki ze szczytu

Schodząca polska grupa

Namiociki hen hen

Dzień V
Piąty dzień spędziliśmy znów pod Cmidą Samebą. Rozbiliśmy namiot, zeszliśmy na dół po tyle-żarcia-ile-dało-się-unieść, siedzieliśmy sobie na trawce wcinając lawasz, delektując się sukcesem i pięknem Kaukazu. Hej.

Ot i historia. A więcej zdjęć znajdziecie tutaj.

1. Doczytałeś/aś do końca? Mam nadzieję, że było warto! Jeśli chcesz, możesz odwdzięczyć się za przygotowany przeze mnie tekst jednorazową, dobrowolną wpłatą, coś jak postawić mi kawę w zamian za interesującą historię. Takie wsparcie motywuje i pomaga rozwijać dalszą działalność!

2. Jeśli zaciekawił cię ten tekst, prawdopodobnie zainteresują cię również inne treści, które tworzę: książki reporterskie, filmy dokumentalne, podcasty i artykuły prasowe o tematyce społecznej. Znajdziesz je na mojej stronie www.wojciechganczarek.pl. Jeśli chciałbyś regularnie wpierać moją działalność, możesz dołączyć do grona Patronek i Patronów w ramach platformy Patronite. Serdecznie zapraszam!

WAŻNE! Okazuje sie, że wszyscy, którzy odwiedzają Stepancmindę robią zdjęcie temu domowi. Zapamiętaj go i wykonaj dokładnie identyczną fotografię, bo inaczej nikt ci nie uwierzy, że tam byłeś. Ten dom dla Stepancmindy jest niczym Sagrada Familia dla Barcelony, Wieże Eiffela dla Paryża, czy jak biurowiec Jelcza dla Jelcza-Laskowic (z tą różnicą, że ten ostatni niedawno zdetonowano).