WAŻNE: można pomóc rodakowi wrócić do kraju i dostać kartkę z Gwatemali!

Jest sprawa, problem niemożliwy do rozwiązania. A jak się czegoś nie da zrobić, to znaczy, że to zadanie dla moich Drogich Czytelników!

Aktualizacja 26.05.2014: Robert wrócił do Polski, misja wykonana!


Aktualizacja 03.05.2014: Po walce z Ambasadą RP w Meksyku Robert dostał niedawno paszport i dzisiaj, 3 maja, udało mu się dojechać do Cancun: do Polski wróci dosłownie na dniach!

Aktualizacja 17.01.2014: Udało się - zebraliście 1564zł na powrót Roberta! Teraz zostaje losowanie kartek i oczekiwanie aż Robert dojedzie do Cancun, by kupić mu bilet. Losowanie się odbędzie , jak tylko będę miał trochę więcej spokojnego czasu internetowego. Dziękuję wszystkim, którzy włączyli się w zbiórkę - czy to wpłątą, czy propagandą ; )

Chodzi o to, że Robert, lat 47, już półtora roku temu utknął w Gwatemali i trzeba go stamtąd wyciągnąć. Robi, co może, ale sam nie da rady - dłuższy tekst o jego historii znajdziecie poniżej. W Polsce święta, Mikołaje, sexbombki i choinka, a Robert dalej chudnie przy kukurydzy i fasoli na śniadanie, obiad i kolację, wśród obcych ludzi, obcej kultury i obcego języka. A z zarobku ma tyle, by przetrwać kolejny dzień.

Konsul honorowy RP w Gwatemali to... Brazylijka, która nawet po polsku nie mówi. Nic też zrobić nie może. MSZ kieruje do ambasady w Meksyku. Ambasada w Meksyku rozkłada ręce. Emigrancka zielona linia też radzi ambasadę. IOM ma akcję Dobrowolne powroty, ale to dla imigrantów w Polsce. Robertow pomóc nie mogą. IOM mówi poza tym, że (oprócz ambasady, która rozkłada ręce) w Polsce nie ma organizacji, która pomóc by mogła. Nie da się, panie, nic się nie da zrobić.

A jak się czegoś nie da, to my to, Drodzy Czytelnicy, załatwimy. Tak jak Dominikę wyleczymy, tak i Roberta do Polski sprowadzimy, nie takie rzeczy się robiło! Wiele nie trzeba: bilet z Cancun do Brukseli można kupić już za jakieś 1200zł, stamtąd autobus za 250zł prosto do Rzeszowa, gdzie Robert ma ciotkę, która ma dla niego miejsce w mieszkaniu. W moich podróżach wiele razy ludzie pomagali mi w opresji. Teraz ja spotkałem kogoś potrzebującego pomocy - tą akcją chciałbym odwdzięczyć się za to, co dostaję na codzień na mojej drodze.

Przed wyjazdem z San Pedro dałem Robertowi mapę oraz instrukcje krok po kroku jak się dostać do Cancun. Lot z Gwatemali jest wykluczony z dwóch powodów: po pierwsze jest znacznie droższy, a po drugie Robert jest w Gwatemali za długo i musiałby zapłacić karę (nie mogło być inaczej, inaczej byłaby słaba histora): skończył mu się paszport, nie przedłużył dopuszczalnych 90 dni pobytu - na lotnisku się zorientują, ale na granicy w El Ceibo nikt go nawet nie zauważy, skoro nie zauważyli gościa na rowerze z dwiema wielkimi torbami na bagażniku (z tym, że ja po przejechaniu granicy i zorientowaniu się, że jestem już w wiosce wróciłem, poszukałem biura migracyjnego i wziąłem pieczątkę na wszelki wypadek). Jakby co mamy też Plan B. Także tego, Robert czeka na pocztę z paszportem, a potem rusza do Cancun przez El Ceibo.

Robert to świetny gość i trzeba mu pomóc. No i czy można tak zostawiać rodaka na obczyźnie? I to jeszcze z Rzeszowa, z Podkarpacia! Jak wiadomo - wszyscy ludzie z Podkarpacia to równi goście. Dlatego proszę Was bardzo o wpłaty o dowolnej wielkości (no ale bądźmy dorośli, no chociaż dwucyfrowe ;-) ), z których uzbieramy na bilet dla Roberta do Polski. Na zachętę niżej załączam wspomniany tekst o naszym nieszczęśniku. A poza tym wśród wpłacających wylosuję dziesięciu (czyli dużo), którzy dostaną pocztówki z Gwatemali, Salwadoru czy gdzie ja tam wtedy będę. Losowanie odbędzie się z wykorzystaniem wag równym wpłaconym kwotom (czyli im więcej kto pomoże, tym większą ma szansę na kartkę). Ponieważ nie prowadzę żadnej fundacji czy stowarzyszenia, proszę Was o kierowanie wpłat na moje prywatne konto – mam nadzieję, że poprzednie prowadzone przeze mnie akcje pozwoliły Wam nabrać zaufania, że nie przeznaczę tych pieniędzy na dziwki i koks (zob. Dobry konkurs 2012 i 2013 oraz Akcja Kartka). Poza tym skrupulatnie rozliczę się z Wami z otrzymanych pieniędzy udostępniając zainteresowanym zestawienie operacji które się dostaje z banku w formacie pdf, potwierdzenia zakupu biletów i co tam chcecie. A jeśli po opłaceniu biletu lotniczego do Brukseli i z Brukseli do Polski pozostaną jeszcze jakieś środki, przekażę je Robertowi na dobry początek życia w Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.

To co, pomożecie?

Nr konta: 52 1030 0019 0109 8505 2029 5455

Odbiorca: Wojciech Ganczarek

Tytułem: Robert + wasz meil (do późniejszego kontaktu w razie wylosowania kartki)

Robert

Tamales to kukurydziana papka zawinięta w liść i tak ugotowana. W środku jest też odrobinka (ale to odrobinka!) kurczaka. Nie naje się człowiek. Zjadamy z Robertem po dwa tamales, a Robert z tej odrobink kurczaczkowego mięska wyciąga kosteczki i odkłada na bok. Dla psa. - Nie potrafią się z nim obchodzić – mówi o rodzinie, u której mieszka. – To owczarek, a jest taki (Robert zbliża rękę do ziemi), połowę z tego, co powinno być! - ocenia. Potem przez chwilę składa słowa po hiszpańsku by w końcu poprosić kucharkę o woreczek na kości.

Ma 47 lat. Przy Gwatemalczykach wygląda blado: nie dość, że Polak, to niedawno przeszedł anemię. Jest bardzo chudy. Próbował oszczędzać, jeść najmniej, tajtaniej jak się da, a skończyło się w szpitalu w San Pedro. - Lekarz zbadał krew i mówi, że to anemia, dał tabletki i kazał lepiej jeść. Potem były jeszcze nerki, szpital w Quetzaltenango i nastawianie żeber po wypadku.

Teraz je lepiej i, zrezygnowany, czeka na jakąś okazję. Bo na bilet do Polski sam i tak nie uzbiera: zarabia 45 quetzali, czyli równowartość 18 złotych. I to dobra pensja, bo w sąsiednim San Pablo jak ktoś dostaje 30Q, to już dobrze.

Robert mieszka w San Juan nad jeziorem Atitlan (niedaleko jest też San Lucas i San Marcos, spośród ewangelistów brakuje tylko Mateusza). Inni mężczyźni w wiosce nie zarabiają więcej niż on, ale jakoś sobie radzą. Mają swoje domy, poletka kukurydzy, żonę, które gotuje, dzieci, które pracują od małego. Razem jakoś łatwiej i raźniej. Robert za pokój musi płacić, dostępu do kuchni nie ma, a jedzenie kupowane w barach zawsze wyjdzie drożej, niż gdyby gotowało się samemu. Chodzi w czapce z daszkiem, wytartej koszulce (gdy spotykamy się w niedzielę ubiera nowszą) i dżinsy. Rozlatujący się prawy but związuje z przodu sznurkiem.

Trafił tu rykoszetem ze Stanów. Tam problemy z rodziną, konflikt z siostrą, nieudany związek, głuchoniema matka nie ma za co pomóc – długa historia, bo jak już się psuje, to wszystko po kolei. Za to świetnie zna angielski. - Tu wszyscy chcieliby się uczyć, ale nikt nie chce zapłacić. Dlatego Robert w Gwatemali nauczycielem nie został, pracuje na budowie. Normalnie, osiem godzin dziennie, w soboty tylko pięć, ale robota jest ciężka, nie ma maszyn, właściwie wszystko robi się ręcznie. - Gwatemalczycy to silne chłopy, mali, ale silni. Pracują od małego, noszą kamienie, co dzień to samo. Trudno im dorównać.

Dużo opowiada. O dobrych i złych ludziach, że Hiszpanie aroganccy a Gwatemalczycy (mówi: Gwatemalczyki) bardzo mili, chociaż strasznie biedni. O książkach, o tym, że wszystko co mieli w tutejszej bibliotece po angielsku przeczytał już po kilka razy. O życiu w Stanach, o propagandzie. Jest zawiedziony, gdy mówię, że w Polsce dalej większość wierzy, że Stany Zjednoczone krzewią demokrację, pokój i dobro. Dawno nie używał polskiego, często brakuje mu słowa, pyta mnie, czy dobrze wymawia. Nie mówił miesiące. Lata całe.

- Robert, a co robisz w święta?
- A co mam robić? Siedzę tutaj. Sam. Wiesz, jest ta rodzina u której mieszkam, ale co to za święta, śniegu nie ma... Tutaj ciepło jest ciągle, w zeszłym roku to było gorąco, rozumiesz, 30 stopni, w święta! A jedzenie... Barszczu nie ma, pierogów, nawet mięsa dobrego.... Oni, wiesz, oni nie umieją gotować, ta babka od tamales sama mi mówiła, że ich po prostu nie ma kto nauczyć. I jedzą to samo codziennie, kukurydza i fasola, dzień w dzień, to samo, to się w głowie nie mieści! W Rzeszowie, ale to było dwadzieścia lat temu, był taki facet, jak on uwędził kiełbasę, to człowieku... To w ogóle nie ma porównania z tym co oni tutaj jedzą! Poza tym w PKO można było tanio dobre rzeczy kupić, wiesz, za dolara...
- W Peweksie chyba?
- No, w Peweksie!
- Ale Peweksów już nie ma.
- Nie ma? A... Ty, a jakie jest teraz jedzenie w Polsce?

(...)

Widok z drogi do San Juan na San Pedro i jezioro Atitlan