Poznaj Paragwajczyka poznaj Paragwaj [wideo]

Ludzie w Paragwaju - podobnie jak w Polsce - są bardzo podzieleni. 

I to nie tylko w sensie politycznym. Paragwajczyk to niemal zawsze syn imigrantów, którzy przyjeżdżali z różnych krajów i w różnych latach. Dziś "prawdziwy" Paragwajczyk nienawidzi Paragwajczyka o pochodzeniu brazylijskim, bo tamten zawłaszcza sobie połowę kraju. Ten brazylijski z kolei nie znosi - i z wzajemnością - chłopów bez ziemi, bo ci siłą włażą mu na pola. Wszystkich chłopów w ogóle nie znoszą miastowi z Asuncion, bo chłopi - jak mówią - zamiast pracować, blokują stołeczne ulice podczas protestów. Chłopi natomiast klną siarczyście na latyfundystów, przez których nie ma już ani gdzie sadzić, ani gdzie zbierać. Potomkowie Polaków i Ukraińców mówią, że Paragwajczycy kradną, a Paragwajczycy - że Polacy się nie myją. Ludności rdzennej nikt nie lubi, bo żebrzą na skrzyżowaniach i chodzą brudni. Ludność rdzenna z Chaco z kolei nie za bardzo lubi niemieckojęzycznych Menonitów z Filadelfii bo ci wycięli w pień połowę lasów, zwierzęta powymierały i nie ma już na co polować. Menonici natomiast skarżą się na Paragwajczyków bo tamci od dziesięcioleci nie mogą ukończyć drogi międzynarodowej do Boliwii. Szepcze się o autonomii. W Villarrica - o niepodległości, chociaż żartem. 

Czuje się dużo nienawiści. Nienawiści między ludźmi, którzy najczęściej nigdy się nie widzieli. A bardzo łatwo jest nienawidzić brata, którego nigdy się nie widziało. Brata, którego twarz oglądam, którego głos słyszę, którego normalności dotykam, nienawidzić jest trudniej. 

Projekt "Poznaj Paragwajczyka poznaj Paragwaj" [Conozca al paraguayo conozca al Paraguay] ma być próbą pokazania Paragwaju poprzez osobiste historie jego mieszkańców. Chciałbym, by w ten sposób Paragwajczyk mógł zobaczyć twarz swojego brata. Dla ludzi z poza Paragwaju niech będzie to sposób na poznanie tego najmniej rozpoznawalnego kraju na kontynencie. Poznanie nie poprzez krajobrazy, statystyki eksportu czy atrakcje turystyczne, a poprzez samych Paragwajczyków. 

* * *

Chodzi o to, że powstał pomysł na film dokumentalny. Historia jest mniej więcej taka, że zacząłem się bawić kamerą kręcąc serię miniatur "Dzień podróży w dwie minuty". Nie jest to oczywiście praca godna Oscarów, ale zabawa mi się spodobała a temat podróży wydał mi się wyczerpany. To było dokładnie tak, jak w przypadku tekstów na blogu: pierwsze teksty, jeśli ktoś pamięta, traktowały o podróży jako takiej. Obecnie - już bardzo rzadko. W Paragwaju zacząłem robić wywiady. Niżej zamieszczam sześć z nich: tych, które doczekały się już edycji i napisów po polsku. Z czasem w głowie i w rozmowach z R. i z J. wykrystalizowała się idea, że film dokumentalny średniometrażowy w formie kolażu ludzkich historii - historii ludzi o różnych pochodzeniach, podłożach kulturowych i geograficznych - to zupełnie nie głupi pomysł.

Reżyserem ani kamerzystą nie jestem, ale - jak to mówią - "Caminante, no hay camino, se hace camino al andar", czyli "Piechurze, nie ma szlaku, szlak powstaje podczas marszu". Kolejne wywiady się tworzą, coś tam z tego wyjdzie, miejmy nadzieję.


1. Pedro, technik ogrodnictwa z Chololo

2. Tadeusz Nita, Paragwajczyk polskiego pochodzenia


3. Carlos Ocampo, Kolumbijczyk, podróżnik, od dłuższego czasu w Paragwaju


4. Moara Benetti, pastorka kościoła protestanckiego, Paragwajka pochodzenia brazylijskiego



5. Mario Baez, nauczyciel z powołania i działacz społeczny



6. Lutgard Van Dyck, artystka belgijskiego pochodzenia