Argentyna: pomagać w czasie pandemii

czwartek, maja 21, 2020

Argentyna: pomagać w czasie pandemii

Jeśli wśród donacji znajdziemy adidasy numer 33, to wiemy, że trzeba je zanieść do pani Marii, bo jej córka nosi taki rozmiar i potrzebuje butów na zimę.

Organizacja Barrios de Pie, "Dzielnice powstańcie", pomaga stu pięćdziesięciu najuboższym rodzinom z Junin de los Andes. Podczas pandemii koronawirusa ta liczba podwoiła się.

Willy z Barrios de Pie

Worki

Sto pięćdziesiąt rodzin to sto pięćdziesiąt worków. Do worka wchodzi ryż, mąka, makaron, olej i yerba mate, dżem i konserwy, środki czystości. Sto pięćdziesiąt takich zestawów organizacja miała opanowane: część przysyłali darczyńcy z Neuquen, stolicy łupkowej ropy naftowej, część przyjeżdżała z państwowymi przydziałami z Buenos Aires.

-->Zobacz też Krótki kurs zanieczyszczania środowiska: fracking w Argentynie

Teraz, gdy zapotrzebowanie wzrosło dwukrotnie, Barrios de Pie prowadzi zbiórki w osiedlowych sklepach i supermarketach. Ale to nie wystarcza.

—Pakujemy trzysta worków, ale mniejszych niż dawniej —przyznaje Willy. —Na szczęście ludzie są wyrozumiali, nie protestują. Rozumieją, że w ten sposób możemy pomóc większej liczbie osób.

Rozumieją i ułatwiają pracę aktywistom: na dary czekają z przygotowanym alkoholem do dezynfekcji rąk. Niektórzy przygotowują im maseczki ochronne.

Zbióreczka

—Kto ma maszynę do szycia, szyje te maseczki. Tyle że nikt ci ich nie kupi, a jeśli już, to wiele nie zapłaci —mówi Willy. —Ale zawsze można komuś podarować, albo zamienić z sąsiadem na paczkę makaronu.

Nie ma warunków dostępu. Członkowie organizacji po prostu chodzą od domu do domu, rozmawiają z sąsiadami 16-tysięcznego miasteczka i pytają kto potrzebuje pomocy. Junin de los Andes leży w turystycznym regionie Siedmiu Jezior, ale podczas pandemii tak turystyka, jak i budownictwo są sparaliżowane. Wielu straciło pracę.

—Mężczyźni pracują na budowach, kobiety sprzątają w hotelach lub domkach na wynajem —mówi Willy. —Jasne, wszystko na czarno.

Dzięki temu bezpośredniemu kontaktowi z sąsiadami aktywiści z Barrios de Pie podczas czterech lat działalności zyskali sobie zaufanie i poparcie.

—Mógłbym dzisiaj ogłosić, że robimy zbiórkę odzieży, zawsze robimy ją o tej porze roku, późną jesienią, i zapewniam cię, że w przeciągu kilku dni mielibyśmy biuro zawalone kurtkami, butami i plecakami!

Ale zbiórki nie zrobią, bo nie mają przemysłowych pralek, żeby to wszystko przeprać i zdezynfekować od ewentualnego koronawirusa.

—Taki niestety mamy czas: człowiek chciałby pomóc, ale zamiast tego mógłby zaszkodzić.

Nie wszystkie dzielnice Junin de los Andes są ładne i turystyczne

Stołówka

Stołówka działa popołudniami w jednej z ubogich dzielnic Junin de los Andes.

—Zupa warzywna, soczewica, samo zdrowie.

A jak schabowy, to tylko z pieca, nic smażonego: dietetyk współpracujący z organizacją nigdy by na to nie pozwolił.

—A jak się krzywił, gdy osiedlowy sklep podarował nam skrzynkę mrożonych hamburgerów!

--> Ten tekst został opublikowany dzięki wsparciu projektu Fizyk w Argentynie na portalu Patronite. Jeśli chcesz, by na stronie pojawiało się więcej tego typu tekstów, wspieraj ich autora! (klik)

W sumie mają zapisanych przeszło czterdzieścioro dzieci: czasem przyjdzie mniej, czasem więcej, bo dzieciak stołówkowy wyjdzie ze szkoły i zabierze ze sobą niestołówkowego kolegę.

—Zdarza się, że przychodzi matka i go za uszy wyciąga —Willy kręci głową— choć jeść do domu, ty nie jesteś biedny!, mówi.

Potem Willy musi tłumaczyć dzieciom, że wcale nie chodzi o to kto jest biedny, a kto nie. Zresztą, wielu jest już zahartowanych i sami biorą się za tłumaczenie młodszym: ja nie jestem biedny, powie brzdąc. Przychodzę do stołówki, bo lubię!

—Przychodzi na przykład syn lekarza z miejscowego szpitala —opowiada Willy. —Ojciec chciał mi się tłumaczyć: ja mu kupuję wszystko, jogurty, owoce, czekolady, a on i tak idzie do was!

Bo doktor pracuje do późna i syn nudzi się sam w domu. Woli być z kolegami, nawet jeśli zamiast słodkiego jogurtu podadzą szarawy gulasz z soczewicy. Teraz pan doktor pomaga donacjami w zaopatrzeniu organizacji w produkty spożywcze.

Dla wielu stołówka Barrios de Pie działa jak przechowalnia.

—Gdy w szkole kończą się lekcje, dyrekcja zamyka budynek i koniec. A jak dzieciak musi czekać dwie, trzy godziny na matkę, która wraca później z pracy? Idzie do nas!

Są i tacy, którzy polują na ulubione posiłki. Początkowo kucharze z organizacji wywieszali menu na kolejne dni. Zrezygnowano z tego zwyczaju.

—Bo jak była pizza, zwalała się czterdziestka naszych i drugie tyle nowych. A gdy podawaliśmy tartę warzywną, przychodziła garstka!

Oprócz jedzenia aktywiści z Barrios de Pie, wspierani przez rząd skromnymi pensjami, organizują dzieciakom warsztaty, pokazy filmów, pomagają w zadaniach szkolnych i zwyczajnie są, towarzyszą.

—Z czasem zdobywasz sobie zaufanie —mówi Cecilia, partnerka Williego— i, powiedzmy, podchodzi do ciebie dziewczynka i mówi: proszę pani, a wie pani co u nas w domu zdarzyło się wczoraj w nocy...?

A zdarzają się różne rzeczy. Czasem wiodą do komisariatu lub instytucji odpowiedzialnych za ochronę nieletnich przed przemocą domową. Bo rodziny są różne i problemów nie brakuje.

—W stołówce nie obchodzimy na przykład dnia ojca ani dnia matki —wyjaśnia Cecilia— bo wiele naszych dzieciaków nie ma albo matki, albo ojca, albo żyje z dziadkami, z wujkami, bo rodzice wyjechali do pracy do innej prowincji. Dlatego u nas obchodzi się dzień rodziny: każde dziecko może przyjść na przyjęcie w stołówce z kim chce!

Willy i Ceci

Czego inni nie wiedzą

—W czasie kwarantanny gmina się chwali, że karmi sześćdziesiąt rodzin dziennie —mówi Willy— a to jest kropla w morzu potrzeb. A do tego nieprawda.

Gmina wydaje 60 posiłków, a że rozdaje je samotnym osobom starszym, to w statystyce wychodzi, że pomoc kieruje się do 60 rodzin.

—A staruszek najczęściej mieszka po sąsiedzku z córką i wnukami, którzy też są potrzebujący. Przyniosą obiad i wnuki będą patrzeć jak dziadek je? Najpewniej dziadek da obiad wnukom a sam zostanie z pustym żołądkiem.

W dodatku składniki na posiłki przekazują miejscowe supermarkety. Gmina dokłada jedynie, gdy czegoś brakuje.

—Jest też problem ze szkołą, bo nauczyciele wysyłają uczniom zadania przez internet, a wiele rodzin nie ma dostępu do sieci. Potem się mówi, o, że Jaś jak zwykle nie zrobił zadania. Nie tylko nie zrobił. On go nigdy nie dostał!

-->Zobacz też reportaż Redaktoro y czytelniko: Argentyna zmienia język

Dlatego Barrios de Pie rozpoczęło ankiety wśród rodziców dzieci w wieku szkolnym, by sprawdzić kto ma dostęp do wirtualnych lekcji, a kto nie.

—Takimi rzeczami powinna się zająć szkoła, gmina. Jasne, są nauczyciele, którzy zdają sobie sprawę z problemu: robią kserówki i osobiście zanoszą tym dwóm czy trzem dzieciakom, które w inny sposób nie miałyby dostępu do zadań. Ale reszta wysyła pliki whatsappem i uważa, że sprawa jest załatwiona.

Podobnie w przypadku leków dla osób starszych, które w czasie pandemii spływają od władz prowincji. Ale tak na dobrą sprawę nikt nie wie, czy trafiają do pacjentów, czy nie. Tu znów Barrios de Pie stara się skontaktować z potrzebującymi i sprawdzić, czy rzeczywiście otrzymują obiecaną pomoc rządową.

—Gmina nie ma o niczym pojęcia, to są ludzie, którzy podejmują decyzje zza biurka —mówi Willy. —My jesteśmy w stałym kontakcie z mieszkańcami, wiemy, jakie są ich problemy, i jeśli, powiedzmy, wśród donacji znajdziemy adidasy numer 33, to wiemy, że trzeba je zanieść do pani Marii, bo jej córka nosi taki rozmiar i potrzebuje butów na zimę.

Z większą intensywnością niż wcześniej, podczas pandemii Barrios de Pie stara się skrócić dystans między pomagającymi i potrzebującymi:

—Zgłasza się dobroczyńca, mówi: chciałbym przekazać ubrania, żywność czy materiały budowlane —mówi Willy. —Pytamy w jakiej części miasteczka żyje taka osoba, sprawdzamy w naszych ankietach czy blisko nie mieszka ktoś kto potrzebuje tego typu pomocy, i kontaktujemy ich ze sobą.

Chociaż w niektórych wypadkach lepiej, żeby zrobiła to organizacja.

—Teraz ludzie, którzy całe życie pracowali, a w czasach kwarantanny po raz pierwszy zostali bez pracy i pieniędzy, wstydzą się prosić o pomoc.

Zdarza się, że podszepnie sąsiad czy nauczycielka: wiecie co, syn państwa A. od dawna już chodzi w rozpadających się butach, nie dałoby się czegoś z tym zrobić? Wtedy Barrios de Pie, nie pytając rodziny wprost czy przypadkiem nie potrzebuje obuwia, po prostu przynosi "przypadkowo" parę adidasów które "akurat" mogłyby się przydać synowi.

Nauczycielka jednej z miejscowych szkół sprzedaje losy na loterię, z której dochód będzie przeznaczony dla rodzin najuboższych uczniów. Nagrody ufundowały małe lokalne przedsiębiorstwa: piekarnie, salony fryzjerskie czy kioski.

Kwarantanna ciągnie się od dwóch miesięcy i wszyscy są już nią zmęczeni.

—Nasza sześcioletnia córka w pierwszych dniach kwarantanny była przeszczęśliwa —opowiada Cecilia— mówiła: wreszcie mogę spędzić z wami cały dzień! Teraz tylko pyta kiedy wreszcie pójdziemy do pracy! —śmieje się.

Bo podczas kwarantanny aktywności stołówki są zawieszone. Podobnie jak osobiste ankiety wśród sąsiadów, a wraz z nimi rozmowy, historie, objęcia i łzy.

Willy zaciska usta i z impetem uderza dłońmi w kolana:

—Tylko czekam, by wrócić na dzielnię!